Graag vertel ik jou meer over mijn voorste kruisband en de revisie door orthopeed Cor van der Hart. Ik hoop jou hiermee te helpen zodat jij een juiste keuze maakt bij de operatie en het herstel.
1e operatie aan mijn kruisband
Wat ging er aan vooraf: 13 jaar geleden heb ik al eerder een reconstructie gehad van mijn voorste kruisband. Deze scheuring was veroorzaakt door een verkeerde landing bij een volleybalsmash. Bij deze operatie is gebruik gemaakt van mijn hamstringpees om de kruisband te vervangen.
Na deze operatie heb ik mijn knie eigenlijk nooit meer vertrouwd, omdat het leek alsof de nieuwe kruisband meer speling had dan de orginele en de knie was dus minder stabiel. Hierdoor heb ik eigenlijk alleen aan fitness gedaan en veilige sporten als fietsen en hardlopen.
Na drie jaar liet ik me verleiden tot een potje tennis. Dit ging een kwartier goed en daarna ging ik er al weer doorheen met een paar begeleidende vloeken. Had ik nu me voor niets laten opereren? Is de kruisband weer gescheurd of opgerekt? Is dit de schuld van de orthopeed, van de fysio of van mijzelf (ik ben mijn ondersteunende spieren toch altijd blijven trainen)?
Nadat dit gebeurd is ben ik niet verder op onderzoek uitgegaan en besloot ik om sporten waarbij draaibewegingen vereist zijn niet meer te doen. Ik wilde niet eens weten of de kruisband weer gescheurd was, want ik had geen zin om nog een keer een 9 maanden revalidatie aan te gaan, zeker wanneer succes dus blijkbaar niet gegarandeerd is na deze operatie.
Tien jaar lang ben ik zo verder gegaan en door mijn voorzichtigheid ging het eigenlijk niet meer mis, maar het gevolg was wel dat mijn gezonde been veel sterker werd en veel te veel overnam. Dit gaf af en toe wat lichte rugklachten, maar dat was niet erg genoeg om er iets aan te doen.
Ineens was het goed mis
Alles veranderde echter afgelopen februari in Costa Rica. Tijdens een stukje afdalen op de moeilijkste trail van het land gleed ik uit en ging er gigantisch doorheen. Hoe ik vervolgens nog teruggekomen ben met een stok en een doek strak om mijn knie gebonden is bijna een raadsel.
De week die er op volgde heeft mijn ogen geopend. Ik was in het mooiste land van de wereld en ik zat daar met een dikke knie te niksen terwijl ik van origine een sportgek ben. Ik voelde me alsof ik de bezitter was van een Ferrari maar ik mocht er niet harder dan 80 mee rijden. Bovendien wilde ik niet dat ik er nog vaker doorheen zou gaan waardoor mijn meniscus en/of kraakbeen konden beschadigen. Toen besloot ik de medische molen weer op te gaan zoeken.
FC kruisband & Facebook
Ik plaatste allereerst een zoekbericht op mijn facebook naar de beste orthopeed en kliniek. Er kwam een stortvloed van reacties over de beste orthopeed maar ook trainers die er wel even voor zouden zorgen dat ik zonder operatie alles weer kan.
Een stabiele knie krijgen door trainen daar geloofde ik bij mij niet in zeker gezien de flinke instabiliteit die erin zat. Dat hangt toch echt af van de bouw van je knie en ook al zou het lukken dan nog is er het risico dat je je spieren een keer vergeet aan te spannen op een cruciaal moment.
De orthopeed die erg vaak genoemd werd was Cor van der Hart. Ik had al eerder van hem gehoord en nadat ik over hem gelezen had werd het vertrouwen nog groter. De meeste goede informatie die ik vond stond op de site www.fckruisband.nl Via een connectie bij het Topsportcentrum Gelderse Vallei in Ede kon ik snel bij Cor terecht.
De MRI scan
Op de MRI was te zien dat er van de kruisband vrijwel niets meer over was, en aan het kraakbeen en de meniscus was niet veel te zien, maar daar kon eigenlijk pas meer over gezegd worden tijdens de operatie. Cor deed functionele testen met de knie en voelde hoe instabiel de knie was. Hij haalde er zelfs een stagiaire bij om dit te laten voelen, omdat de speling toch wel opvallend groot was.
Cor geloofde er ook niet in dat deze knie door training stabiel te krijgen is. Hij stelde voor om een revisie te doen en dit keer de patellapees te gebruiken en wat nieuw voor mij was is dat hij een extra versteviging wilde maken, een ALL-augmentatie. Vooral dit tweede klonk me als muziek in de oren, omdat dit wellicht beter resultaat zou gaan geven dan de mislukte reconstructie van 13 jaar geleden.
Wat ik wel dacht is: “Waarom heb ik hier niets over gelezen op internet? Stel je voor dat ik bij een andere orthopeed terecht was gekomen, dan had ik dit niet geweten.” Cor zei echter wel: “Je eerste kans is je beste kans”. Hmm, dat vond ik minder leuk om te horen, maar mijn onderbuik zei toch al dat ik het moest doen.
Ik vroeg Cor ook naar de resultaten van kunstkruisbanden en Larsbanden. Deze bleken alleen bedoeld voor acute operatie vlak na een eerste scheuring en niet geschikt voor revisie. Bovendien zou lichaamseigen materiaal waarschijnlijk niet zo slijten en verouderen. Dit vond ik jammer want de revalidatie gaat dan vaak wat sneller en ik had al eerder 9 maanden gerevalideerd, wat helaas achteraf vergeefs bleek.
Cor zei zelfs dat uit het nieuwste onderzoek bleek dat een jaar revalidatie een nog hoger slagingspercentage had dan 9 maanden. Het grootste probleem voor mij was de periode van 6 weken op krukken, omdat mijn eigen bedrijf en werk er dan onder lijdt. Ik geef vaak lezingen en lesdagen voor groepen en dat lange staan is erg lastig, zeker wanneer je last van complicaties krijgt. De krukkenvrije fase die volgt mag van mij echter lang duren, want ik ben geen topsporter die zo snel mogelijk meer wedstrijden moet gaan spelen.
Ok, ik wil zo snel mogelijk van die krukken af en daarna het langzame protocol graag. Mijn wens was vervolgens 5 dec 2016 een reconstructie met ALL augmentatie als Sinterklaascadeau van Cor te krijgen. En de wens werd verhoord.
Voorbereiding van de operatie
Twee maanden voor de operatie wilde ik alvast met de fysiotherapeut spreken. Bergmankliniek raadde mij Hylke Hopmans aan van Fysio Holland in Amsterdam. Ik maakte meteen een afspraak om te kijken wat ik alvast kon doen ter voorbereiding.
Hylke bekeek mijn knie en spieren en zei dat het allerbelangrijkste was om er niet meer doorheen te gaan. De spierkracht en massa was voldoende en de knie was rustig zonder grote vochtophopingen. Wat wel overduidelijk was is dat ik mijn operatiebeen veel minder gebruik dan het “goede been” en dat dat een zeer belangrijk aandachtspunt ging worden tijden de revalidatie.
In de week voor de operatie ging ik nog een keer naar Hylke om te oefenen met het lopen op krukken en het doorspreken van het revalidatieprotocol. Ook kreeg ik al wat oefeningen mee voor direct na de operatie.
Het belangrijkste was om de strekking meteen goed te krijgen en daarnaast meteen oefenen om de mediale kop van de quadriceps aan te kunnen spannen. Dit schijnt een probleem te kunnen zijn vlak na de ingreep.
Mijn voorste kruisband reconstructie
5 december was het zover. Om 12 uur kon ik me melden bij de Bergmankliniek om vervolgens twee uur later geopereerd te worden. Ik werd meteen naar mijn kamer gebracht. Een privékamer, wow, wat een luxe! De vorige keer lag ik met zes op een kamer in een streekziekenhuis.
Om kwart voor twee werd ik op opgehaald op mijn bed en gebracht naar een opvangkamer met drie andere patiënten. Daar kreeg ik een infuus ingebracht en op afroep konden we naar onze arts. Tien minuten later was Cor klaar en was het mijn beurt in de operatiekamer in gereden te worden. Daar kreeg ik een ruggenprik zonder verdere bedwelmende middelen, want ik wilde zo helder mogelijk op het scherm mee kunnen kijken. De ruggenprik werkte snel en Cor kon aan de slag.
Er gebeurde van alles waar ik niks van meekreeg, maar na tien minuten kwam er beeld op het scherm. Cor legde me alles uit tijdens de operatie en dat vond ik erg fijn, zeker omdat ik meteen vragen kon stellen. Al snel kreeg ik antwoord op mijn belangrijkste vragen: “Het kraakbeen is intact en de meniscus ziet er goed uit”. Dit klonk mij als muziek in de oren en ik had meteen een smile van oor tot oor. Hij zette de nieuwe kruisband en de all augmentatie in elkaar en de operatie was geslaagd, ik had weer een stabiele knie.
Hij gaf mij nog een hand en ik zag dat het zweet op zijn voorhoofd stond bij een antibacteriële temperatuur van een graad of vijftien, hard werken dus dit vak. Ik werd naar de uitslaapkamer gereden en daar werd ik nog een half uur ter observatie gehouden. Ook kreeg ik een liesprik om de pijn te stillen van mijn all augmentatie voor de komende tien uur. Toen alles goed bleek werd ik naar mijn kamer gebracht voor de rest van de dag en de nacht. De ruggenprik zou vier uur later uitgewerkt zijn.
Herstel na operatie
Op mijn kamer aangekomen begon ik meteen met mijn “baat het niet schaadt het niet” protocol.
Ik nam dagelijks ter ondersteuning:
- 2000iu vitamine D
- 2 gram vitamine C
- 400mg magnesiumcitraat
- arnica pillen (VSM).
Verder hield ik mijn standaard “Hormoonfactor” voedingspatroon aan:
- glutenvrij
- lactosevrij
- caseïnevrij
- en onbewerkt eten is voor mij de manier om de ontstekingsactiviteit in mijn lichaam zo laag mogelijk te houden.
Overige aandachtspunten:
- Bovendien wilde ik niet teveel eten, zodat er niet teveel energie naar de vertering zou gaan en dat ik geen onnodige kilo’s aan zou komen die ik tijdens de revalidatie mee moet zeulen. Zo houdt mijn immuun- en herstelsysteem zoveel mogelijk energie over voor het herstel mijn knie is mijn visie.
- Verder kreeg ik natuurlijk medische pijnstillers en ontstekingsremmers voorgeschreven. Ik hou daar niet van maar in dit geval moest ik eigenlijk wel. Deze heb ik echter na vier dagen afgebouwd, omdat de pijn afnam en de ontstekingsremmers hun werk goed hebben kunnen doen.
- Wat ik wel bleef gebruiken zijn de trombosespuitjes (fraxiparine), want trombose daar zit je niet op te wachten natuurlijk. Waar ik wel van baalde is dat deze trombosespuitjes vitamine K remmen en dus ook het aangroeien van de botstukken, maar goed, je hebt eigenlijk geen keus in deze situatie. Dokter Van der Hart zei dat het inderdaad een keuze tussen twee kwaden is en dat trombose iets is wat je altijd moet voorkomen. Het bot groeit ook met het gebruik van deze spuitjes goed aan in zes weken.
- Toen de ruggenprik uitgewerkt was begon ik meteen met het aanspannen van schenen en kuiten door mijn voet naar me toe te trekken en vervolgens weer van me af te duwen.
Om 20h in de avond kreeg ik een email binnen van dokter Van der Hart met de kniefoto’s van de operatie. Wow, hij heeft geen negen tot vijf mentaliteit dus. Mijn benen waren meteen al goed gestrekt en zo heb ik ze bewust gehouden, ook tijdens de nacht in de nachtbrace.
De volgende ochtend kwam de fysiotherapeut van BergmanKliniek om te kijken of ik veilig kon lopen met krukken en klaar was om naar huis te gaan. Ook Cor van der Hart kwam nog even kijken hoe het met me ging. Wat nog even ter sprake kwam was dat hij merkte dat ik de 40 al gepasseerd was aan het feit dat het botweefsel iets zachter was dan een voetballer van 20, maar dat zou geen problemen geven bij het herstel.
Het lopen ging eigenlijk meteen goed dus ik mocht naar huis. Wat ik wel zag dat ik wat wit zag in mijn gezicht en ik voelde me een beetje licht in mijn hoofd toen ik ging staan. Logisch ook vlak na een operatie en met misschien een iets lagere hematocrietwaarde door de operatie en laten we de pijnstillers ook niet vergeten, mag ik epo?
Ik kreeg een kniebrace aangemeten als extra bescherming buitenshuis en die werd ingesteld op maximaal 70% buiging.
Mijn revalidatie, vrij snelle hersteltijd
De eerste week
De eerste week had ik voorgenomen zoveel mogelijk op mijn bed te blijven en vanaf daar de oefeningen te doen afgewisseld met Netflix. Ik kwam er alleen uit voor wc-, badkamer- en fysiobezoek. Ik was dolgelukkig dat mijn vriendin tijd en zin had me de eerste weken optimaal te verzorgen. Mijn geplande hoog gedoseerde supplementen (vitamine C,D en arnicapillen) nam ik braaf in en ik at zeer gezonde maaltijden bereid door mijn vrendin.
Twee dagen na de operatie ging ik voor de eerste keer naar mijn fysio Hylke Hopmans bij Fysio Holland. Hylke vond het er allemaal goed uitzien. De strekking was volledig en ik kon al bijna buigen tot 90 graden. Buigen schijnt erg lastig te zijn met een all augmentatie en de eerste fase kan hier 2 weken langer door duren soms.
Ik oefende met het veilig in gestrekte positie verplaatsen van het been als ik ergens op en af stap klom om de kruisband niet onnodig te belasten. Daarnaast trainde ik de mediale kop van de quadriceps zonder gewicht. Op de rand van de bank kon ik beginnen met “bungelen” om de buiging te verbeteren en te versoepelen eventueel met een coldpack om tegelijkertijd te koelen. Ook kreeg ik oefeningen om het been achterwaarts en zijwaarts te heffen met opbouwende belasting. Ik kon hier mee aan de slag vanaf mijn bed en zo kwam ik de week wel door.
De tweede week
In de tweede week ging ik het lopen uitbreiden en de techniek verbeteren. Aandachtspunt was dat ik mijn geopereerde been net zoveel moet gaan belasten als het andere en vooral als ik stilsta. Bij stilstaand tandenpoetsen bijvoorbeeld ga ik al jaren onbewust op mijn goede been steunen en dat moet eruit geramd worden.
Deze week beginnen de quadriceps duidelijk sterker te worden en tijdens het looppatroon ontstond al een mooie strekking en voetafwikkeling. Wat mij wel opviel aan mijn lotgenoten in de praktijk is dat zij vaak meer zwelling en blauwkleuring van het been hadden en langzamer vooruit gingen dan ik. Wellicht heb ik geluk gehad of mijn voedings- en suppletieplan werkt echt.
Ook de all augmentatie leek me geen vertraging te geven. Aanvullend aan de fysioafspraken maakte ik steeds grotere wandelingen in de natuur. Zo gauw ik merkte dat de techniek minder ging worden of vermoeidheid ontstond stopte ik.
Veel oefeningen kon ik staand doen tijdens mijn ronde en het is erg motiverend om in de buitenlucht dit te kunnen doen, want de muren begonnen een beetje op me af te komen thuis. Aan het eind van week twee kon ik probleemloos 30 tot 45 minuten wandelen met krukken. Vreemd genoeg reageerde mijn knie hier helemaal niet op met zwelling of pijn en dat is natuurlijk erg fijn, want ik lees daar ook andere verhalen over.
Vochtophoping heb ik alleen een beetje in de knie zelf (vooral rond de all augmentatie) en in de rest van het been totaal niet. De fysiosessies van deze week gingen met ook zeer makkelijk af, al werd ik nog regelmatig gecorrigeerd mijn zwakke been toch evenredig te blijven belasten.
De derde week
In het begin van de derde week mochten mijn hechtingen eruit. Een heerlijk moment was dat. De gipsmeester bij de Bergmankliniek zag hoe goed het ging en vroeg of ik nog een nieuwe brace wilde. Dat vond ik totaal onnodig want ik voelde dat ik al te ver gevorderd was. Hylke was het hier gelukkig mee eens. Ik vond die brace best irritant namelijk.
In de derde week is de belasting al aardig wat opgeschoefd en ik mag voor de eerste keer op de hometrainer. Ik verwachte er veel van omdat in mijn knie al 120 graden kon buigen na opwarming. Ik begon met tien minuten op een fiets zonder weerstand om te kijken of de trappers lekker rondgingen en of ik achteraf geen backfire kreeg.
Na twee weken op de hometrainer met een all ligament is erg gunstig omdat dit gemiddeld na vier weken pas lukt zei Hylke. Mijn knie bleek achteraf geen problemen te hebben met deze fietssessie en dus konden we onder kleine weerstand gaan fietsen en dit mocht ik dagelijks uit gaan breiden qua tijdsduur.
Verder was het devies nu vooral lekker relaxed doorgaan en vooral focussen op het evenredig belasten van mijn geopereerde been. De botstukken hebben toch echt zes weken nodig om vast te groeien dus pushen doet meer kwaad dan goed..
De vierde week
In de vierde week voelde ik mijn been nog wat sterker en stabieler worden. De neiging bestond om mijn krukken weg te gooien, maar daar moest ik me echt van weerhouden. Het fietsen had ik al opgebouwd naar 30 minuten en vanaf nu mocht ik wekelijks een tandje weerstand toevoegen.
Verder werd mijn training geconsolideerd eigenlijk, want ik lag voor op schema, en met ingroeiend botweefsel valt nu eenmaal niet te spotten. Dit was voor een fanatiekeling zoals ik best lastig, maar gelukkig kon ik mijn energie steeds meer kwijt in het fietsen.
Voor mijn gevoel was mijn looppatroon qua spierkracht en coördinatie goed, maar het gevoel van een stroeve “plakkende” knieschijf gooide een beetje roet in het eten waardoor ik nog niet dezelfde onbewust bekwame loopstijl had als voor de operatie.
Ik hoopte dat die knieschijf snel weerstandvrij zou gaan lopen. Hylke zei echter dat dit een maand of drie kon gaan duren. Deze week ging ik al weer een paar uur shoppen en naar het NK schaatsen kijken. Dit ging prima en de knie reageerde er niet op, ook al legde ik mijn been niet meer op een verhoging tussendoor.
De vijfde week
Het weekend voorafgaand aan deze week was de jaarwisseling. Ik heb bewust de grote gezelschappen niet opgezocht en vrijwel geen alcoholische consumpties genomen. De champagne zou bij mij een paar weken later pas opengaan omdat dan de botstukken officieel ingegroeid zouden moeten zijn, en dat is een feestje waard natuurlijk.
Daarnaast is mijn nachtrust heilig voor herstel en dus sliep ik om half twee en was ik redelijk op tijd er weer uit om te oefenen natuurlijk. Even heb ik mijn knie op de hometrainer losgefietst en daarna ben ik gaan wandelen.
Tot mijn blijdschap was het plakkerige gevoel in de knie weg, en dus liep ik ineens een stuk mooier. Ook probeerde ik op vlakke stukken zonder krukken hoe het ging en eigenlijk voelde het prima.
Voor het eerst merkte ik ook dat mijn knie meer stevigheid had dan voor de operatie en dat gaf vertrouwen. Eigenlijk voelde ik de all augmentatie veel meer dan de kruisbandreconstructie zelf. De eerste fysiosessie van de week ging dan ook erg lekker. Ik mocht squats doen zonder gewicht maken met iets van 70 graden buiging en iedere dag zonnegroetjes. Dit leek wel een echte training.
Ook begon ik deze week weer met serieuze krachtoefeningen voor mijn bovenlijf. Eind week vijf zou ik mijn eerste lezing weer gaan doen. Het was een belangrijk streven van de eerste vijf weken om dit weer te kunnen, maar alles leek zo mee te zitten dat dit een makkie moest zijn. En ja hoor, dat ging prima.
De krukken waren mee om mensen in de drukte wat op afstand van mijn knie te kunnen houden en op het podium stond ik zonder krukken. Achteraf geen reactie van de knie dus dat was mooi!
De zesde week
Ik deze week moest ik vooral nog even geduld hebben. De revalidatie ging goed, maar het aangroeien van botweefsel daar staat nu eenmaal minstens zes weken voor. De squats mocht ik met een schijf van 10 kg doen en proberen 70% met mijn geopereerde knie te doen. Dit viel niet mee, want deze ontlast ik natuurlijk al heel lang en bij het squatten stuurt mijn onderrug vanuit automatisme naar het sterke been. De beweging was dus: Eerst de heup naar mijn geopereerde been laten leunen en dan zakken.
De cardio werd uitgebreid met onbelaste sessies op de crosstrainer en verder mocht ik zonder krukken wandelingen gaan maken in rustige gebieden van twee keer 15 min. Daarnaast begon ik met lichte legpresses, adductoren, abductoren en een bijna onbelaste legcurl om de beweging te trainen. Ik had het gevoel dat ik veel zwaarder moest kunnen bij de legcurl, omdat mijn hamstringpees niet gebruikt was in de operatie. Toch raadde Hylke mij dit af, omdat het niet zozeer om de hamstring alleen ging, maar ook om het kniekapsel dat zich nog aan moet gaan passen op deze beweging.
Vocht zat nog best wat in de knie, met name rond de all augmentatie. Er werd aanbevolen veel te koelen. Dat deed ik ook, maar het leek alsof mijn knie daar niet echt dunner van werd. Wel was mijn knie in de ochtend iets slanker dan in de avond.
Eind van week 6 was een grote test. Twee dagen voor de klas staan. Dit kon mijn knie gelukkig al aan, dus ik voelde dat het moeilijkste deel geweest is. In de pauzes deed ik braaf de oefeningetjes die Hylke had meegegeven om de knie soepel te houden, want lang staan is nu eenmaal niet ideaal.
De beperkingen in het dagelijks leven waren er niet meer. Wel moest natuurlijk het zwaarste trainingsdeel nog komen als ik meer mag belasten, maar zwaar trainen is voor mij eerder een beloning als sportfanaat.
De zevende en achtste week
In deze weken was het soms geweldig en dan weer minder. Afhankelijk van mijn bezigheden en staanuren was de knie rustig of wat gezwollen. Ik had soms zwelling 1 (het vocht kun je verplaatsen, maar je moet het terugduwen) en soms zwelling 2 (het stroomt meteen vanzelf terug), zoals fysio’s dat zo mooi zeggen.
Wat ook helaas niet zo fijn was, was dat bioscoopbezoekjes ook de knie negatief beïnvloeden. Op de een of andere manier is de houding in een bioscoopstoel niet zo fijn en begint de knie na 45 minuten wat te “zeuren”. Normaalgesproken wordt de zwelling na een maandje of 2 stukken minder, maar de ervaring zegt dat bij een revisiebeen met ALL dit nog wel beduidend langer kan duren.
De derde maand
Deze maand werd al een stuk leuker. Er werd toegewerkt naar hardlopen op de band en later ook buiten. Dat deed mij heel goed, omdat ik hardlopen heerlijk vind. Het was welliswaar met een wat stijver been dan normaal, maar eenmaal opgewarmd ging het best goed.
Qua fysio oefeningen had ik veel moeite met een eenbenige squat en met name de ALL en de plek waar de patellapees is weggehaald waren erg gevoelig. De rest van de oefeningen gingen best goed en ik moest mezelf in houden niet teveel te gaan verzwaren.
De vierde maand
In deze maand ging ik beduidelijk zwaarder trainen en soms kwam ik echt kapot terug. De squat ging al met 60 kilogram en er werd begonnen met de bulgarian lunge (achterste voet op verhoging).
Ook werden lichte sprongelementen ingevoerd ter voorbereiding van de wekelijkste buitentraining met de kruisbandgroep. Op deze buitentraining werden gezamenlijk oefeningen en spelvormen gedaan om de coördinatie en conditie te verbeteren. De eerste weken vond ik het doodeng. Vooral de dingen die op 1 been gedaan werden.
De vijfde maand
Nu werd het echt serieus. De squats gingen al met 85 kilogram en de coördinatie oefeningen (ladder) werden steeds moeilijker. Touwtjespringen in allerlei vormen, schaatssprongen en zelfs de eerste draaibewegingen tijdens springen kwamen erin.
Ook werd de trampoline gebruikt. Dit viel met eigenlijk niet eens tegen, dus dit gaf wel een kick. Wat nog wel lastig bleek is het eenbenige touwtjespringen en het zijwaards hinkelen. Dit gebeurde nog met een te stijf been en ik kreeg als huiswerk mee dit vooral veel te doen, ook tijdens de hardlooprondes die ik op eigen gelegenheid deed.
Ik besefte dat ik dit soort oefeningen meer dan 10 jaar niet meer gedurfd en gedaan heb. In de buitentraining deed ik al sprintjes en de oefeningen die daarbij hoorden gingen me goed af. Ik heb een atletiekverleden en blijkbaar verleer je dat nooit.
Eind van deze maand had ik een heel leuk moment, namelijk de eerste keer de branding inlopen op het strand. Voor de operatie leek het net alsof mijn onderbeen aan een paar elastiekjes hing als ik mijn been optilde. Als er op dat moment een golf tegenaan sloeg voelde de knie heel instabiel. Dit keer was dat totaal anders. Mijn knie voelde helemaal “solid” aan, en dit was niet eerder het geval geweest (ook niet na de eerste operatie).
De zesde en zevende maand
In deze maanden ging het eigenlijk maar langzaam vooruit. Eigenlijk was dit een overgangsfase naar de moeilijke en zware oefeningen en dat betekende dat mijn knie af en toe wat reageerde. Met name de plaats bovenop de knieschijf waar de patellapees was weggehaald bleef gevoelig. Wel was is weer lekker aan het fietsen en liep ik iedere week 5 km hard. Als ik een drukke werkweek had kwam dit er soms niet van en dat merkte ik meteen aan het toenemen van de klachten, rust roest…
De achtste en negende maand
In deze maanden werd het echt serieus qua trainen. Ik moet zeggen dat ik goed in shape was al qua kracht en conditie. De squats gingen al met 100kg en de bulgarian lunges met 60 kg in mijn nek. Hylke zei ook al dat dit geen aandachtspunt meer was maar dat we alles gingen doen om de coördinaties te optimaliseren en weer meer te gaan durven.
Oefeningen met sprongetjes en draaibewegingen werden steeds belangrijker en in maand negen kon ik zelfs hinkelen met een draai over hordes van 15 cm hoog. Wel vond ik dit nog doodeng. De training werd eigenlijk meer mentaal dan fysiek. Ik deed allerlei oefeningen die ik in mijn eerste revalidatie nooit gedaan heb. Ik revalideerde nu echt als sporter die weer 100% wil worden en daar was ik heel blij mee.
De tiende, elfde en twaalfde maand
Vanaf de tiende maand ging het langzaam vooruit nog. Eigenlijk was ik na negen maanden al zo goed als klaar met revalideren, maar ik kreeg een jaar fysio vergoed door de verzekering dus ik was blij dat ik kon finetunen.
In deze periode stonden ook de eindtesten gepland van fysio Holland. Een krachttest en een gecombineerde test van alle elementen in de zaal. In de krachttest lukte het me om nog maar 10 procent zwakker te zijn in mijn geopereerde been en dat was prima, zeker gezien het feit dat ik meer dan 10 jaar vooral mijn “goede been” gebruikte en dat het een “revisiebeen” is.
Ook de gecombineerde test ging goed genoeg en dus was mijn fysiotraject bij Fysio Holland klaar. Wel kreeg ik tips mee om het ook goed te houden. Als je stok achter de deur wegvalt in de vorm van fysioafspraken en je niet meer braaf je oefeningen doet dan gaat het resultaat natuurlijk achteruit. Daarom probeert Hylke zijn atleten als het ware op te trainen tot meer dan 100%, omdat in de praktijk het resultaat in de periode erna iets kan afnemen hierdoor. Ik heb adviezen mee gekregen die passen bij mijn situatie en sport en ik ben uiteraard van plan deze te gaan opvolgen.
Daarnaast zal ook de knie nog wat verder herstellen na een jaar. Met name de plek waar de patellapees is weggehaald kan nog wat gevoelig blijven tot vaak anderhalf jaar na de operatie. Ook zal het zenuwstelsel nog langer nodig hebben om de “veranderde” knie echt te leren kennen. Deze “proprio scepsis” aanpassing zal volgens de laatste onderzoeken zelfs tot meer dan twee jaar nodig hebben.
Al met al wist ik van tevoren dat de knie nooit meer helemaal honderd procent zou worden, maar ik ben meer dan tevreden en hoop nog vele jaren te kunnen genieten van de weer stabiel geworden knie.
Graag wil ik zeer veel dank uitspreken aan orthopeed Cor van der Hart en fysiotherapeut Hylke Hopmans. Het was jaar waarin ik veel moest investeren, maar waar ik zeer veel voor terug heb gekregen. Zonder ook jullie honderd procent effort was dit nooit gelukt. Het was het meer dan waard!
Met sportieve groet, Ralph Moorman
Dankje voor het delen van je ervaringen, dat helpt mij om vol
Voor mijn vkb herstel te gaan na de operatie ( i.c.m. Meniscus hechting )
door Dr. van Dijk Bergmans Clinic Breda. Groet, Erik